In een universitair laboratorium in Washington, Darwin-OP2, schopt een robot die eruitziet als een mens, heftig een groene bal over de vloer. “Ik wil vrienden zijn en voetballen”, zegt hij met een kille, eentonige stem.
Darwin-OP2 is geen speelgoed. Het is een van de meer geavanceerde voorbeelden van onderzoek en ontwikkeling naar wat wordt bestempeld als geassisteerde robotica en humanoïde interactie. Darwin-OP2 is geprogrammeerd door een team van professoren in de biomedische technologie aan een vooraanstaande universiteit in de VS. Het project is bedoeld om kinderen met een autismespectrumstoornis te helpen meer betrokken te raken bij de samenleving. Het belangrijkste doel zal zijn om een robotsysteem te gebruiken om kinderen met autisme te helpen om op een veel gemakkelijkere en comfortabele manier met anderen te communiceren.
Het project bevindt zich echter in de beginfase en er moet nog veel gebeuren. Het richt zich op hoe een robot kinderen van 5-10 jaar kan helpen, maar zal binnenkort waarschijnlijk ook kinderen van slechts drie jaar omvatten. Het uiteindelijke doel is om de technologie betaalbaar te maken voor talloze gezinnen in de VS met kinderen met een autismespectrumstoornis.
Autisme verschilt in de meeste gevallen van kind tot kind. Maar er zijn enkele gemeenschappelijke kenmerken bij alle kinderen. De meeste autistische kinderen vermijden bijvoorbeeld oogcontact. Dit maakt het voor dergelijke kinderen moeilijk om met hun familieleden, vrienden, speelkameraadjes en anderen om te gaan.
Wetenschappers die bij het project betrokken waren, beweerden dat hun studies hebben aangetoond dat kinderen met een autismespectrumstoornis gemakkelijker met robots kunnen omgaan omdat ze hun acties kunnen volgen en controleren, waardoor ze voorspelbaarder zijn in vergelijking met menselijke speelkameraadjes.
Kinderen met een autismespectrumstoornis hebben meestal moeite om de emotie van een ander te begrijpen en aan te gaan. Maar met een sociaal ondersteunende robot kan een kind effectiever betrokken zijn zonder overweldigd te worden. Deze robots gebruiken kunstmatige intelligentie die het gedrag van een kind analyseert en vervolgens de verzamelde gegevens gebruikt om met hen in contact te komen.
Er worden momenteel drie verschillende soorten robots gebruikt om te testen. Een daarvan is een mini-robot die is aangesloten op een iPad. Het toont gezichtsemoties. De tweede is een middelgrote robot die verschillende gebaren en dansbewegingen kan uitvoeren, reagerend op sociale signalen.
En dan is er natuurlijk Darwin-OP2, een grotere en meer geavanceerde robot die interactie heeft met kinderen door te voetballen en andere activiteiten uit te voeren. Het kan dansen op muziek en kinderen met autisme kunnen de bewegingen ook volgen en meedansen.
Wetenschappers en therapeuten zeggen dat het bijbrengen van sociale vaardigheden aan kinderen met autisme regelmatige herhaling van acties vereist, wat een perfecte taak is voor mensachtigen en robots. Daarnaast kunnen robots ouders van autistische kinderen helpen met toegepaste gedragsanalysetherapie. Een dergelijke therapie vereist lange uren met het kind, wat misschien niet mogelijk is voor ouders die allebei werken. Bovendien beschikken robots over kunstmatige intelligentie die gegevens kan verzamelen om ouders nuttige analyses te geven en hen te helpen het gedrag van hun kind te begrijpen.
Maar dit zijn vroege dagen van testen hoe robots en kunstmatige intelligentie autistische kinderen kunnen helpen.
