Voordat ik jullie mijn mening over dit boek geef, heb ik nu 3 boeken van Colin Forbes met dezelfde karakters gelezen: Tweed and Company om een beter gevoel voor de karakters te krijgen. Na het lezen van alle drie de boeken, moet ik zeggen dat ik geen Colin Forbes-fan ben.
The Cauldron is een ingewikkeld verhaal met te veel gaten in de plotlijn, ongelooflijke personages en vreselijke dialogen. Om nog maar te zwijgen van de overvloed aan spelfouten in al zijn boeken. Degene die de redactie of proeflezing doet, moet worden ontslagen!
Hoofdpersonen:
Tweed – hoofd van een geheime Britse organisatie die terroristen en slechteriken opjaagt.
Paula Gray – Tweed assistent, mooie, intelligente en bijzondere vriend van Tweed
Bob Newman – assistent van Tweed en Paula
Marler – sluipschutter, wereldkampioen schutter en onderdeel van het Tweed-team
Bernard Moloch – miljardair-industrieel die de kust van Californië wil opblazen
Handlanger in overvloed – veel onsmakelijke personages die erg slim leken, maar nooit iets goed konden doen. Meer als “keystone cops”.
Verhaal:
Een lichaam wordt gevonden voor de kust van Californië door Paula Gray en een paar weken later wordt een ander soortgelijk lichaam gevonden door Bob Newman voor de kust van Cornwall in Engeland. Alleen om te ontdekken dat ze op dezelfde vrouw lijken? Hmm… wat vreemd en hoe handig.
Ondertussen hebben mega-miljardair Bernard Moloch en zijn “geniale seismoloog-broer” een plan bedacht om een nieuw gemaakt explosief genaamd Xenobium te gebruiken om de kust van Californië in de oceaan te blazen met behulp van seismische explosies.
Nadat ze hebben laten zien hoe effectief het is, zijn ze van plan het te verkopen aan landen in het Midden-Oosten. Nu reizen ze tussen Groot-Brittannië en Californië om bewijsmateriaal te verzamelen. Ze verblijven in dezelfde hotels en ontmoeten dezelfde mensen in beide hotels en niemand lijkt dat vreemd te vinden. Kijk, Vanity is er ook. En wat vreemd, ziet er goed uit, die Weatherby uit Cornwall, ook al is hij blut, is op vakantie in Californië.
Zelfs nadat ze hebben ontdekt wat er gaat gebeuren, lijken ze nooit actie te ondernemen en sommige van de clandestiene activiteiten die ze gebruiken – een telefooncel in de stad en niet in het hotel – is zo dom omdat iedereen weet dat ze overheidsagenten zijn en zelfs Molloch nodigt ze over voor “thee”.
Het hele verhaal zit zo slecht in elkaar dat het me weken kostte om dit 484 pagina’s tellende boek uit te lezen. Als het goed was verteld, had het een mooi verhaal van 300 pagina’s kunnen zijn.
Ik kan dit boek of een van zijn andere Tweed-romans die ik heb gelezen niet aanbevelen, aangezien ik dezelfde fouten bij de andere boeken ontdekte. Helaas heb ik nog 6 van zijn boeken in mijn bibliotheek, die ongelezen zullen blijven tenzij ik echt wanhopig ben.
