In mijn vroege ontmoetingen met zowel doorgewinterde als nieuwelingen in de financiering van ontwikkeling, het documenteren en rapporteren van de outreach en communicatie, werd het duidelijk dat er enorme misverstanden zijn aan beide kanten van het gangpad (donors-investeerders en ontvangers)… Specifiek voor sub -Sahara Afrika, en in grotere mate andere delen van de wereld, wanneer verwachtingen niet worden gecommuniceerd, rollen die aan veronderstellingen zijn overgelaten, kan dit de “relatie” in een dergelijk kader in gevaar brengen. Of de risico’s nu worden gebagatelliseerd of de opbrengsten overdreven zijn, het is mijn rol om de belangrijkste verantwoordelijkheden van elke partij redelijkerwijs te definiëren en ervoor te zorgen dat het plan voorwaarts goed wordt begrepen en indien nodig wordt bijgewerkt.
In het huidige investeringsbehoeftenkader van Afrika bezuiden de Sahara is het waarschijnlijk dat de kansenkloof het gebrek aan prestaties zal beïnvloeden in gebieden die bekend staan als veel gevraagd, zodat het lokale levensonderhoud ervan afhankelijk is. Basisinfrastructuur op het gebied van voedsel, landbouw, gezondheid en onderwijs wordt geleverd zonder veel aandacht voor de effecten op middellange en lange termijn of synchroon met de belangen van lokale particuliere actoren. De verloren decennia van ontwikkeling in de jaren zeventig, die gedeeltelijk werden toegeschreven aan zulke slechte planningscycli vanuit het perspectief van donoren.
Vanwege de vroege fase van markten in Afrika bezuiden de Sahara, bestaan investeerders vaak uit lokale ondernemers, met zeer weinig grensoverschrijdende deelname aan dergelijke zakelijke kansen. Endogene investeerders profiteren vaak van resterende tegenslagen en onvervulde eisen van de investeringen van donoren. Desondanks breidt de Afrikaanse voedselmarkt zich uit met schattingen die aantonen dat deze in 2030 US $ 1 biljoen waard zal zijn, meer dan de huidige US $ 300 miljard. Er blijven belangrijke uitdagingen om een optimale overgang van hun ondernemingen naar bloeiende ondernemingen mogelijk te maken.
Ontvangers die het grootste deel van 90% van de ontwikkelingshulpmiddelen vertegenwoordigen, staan, met weinig tot geen voorbereiding, klaar om de delicate taak te vervullen om de granen te produceren en te oogsten met de hulp van vrouwen en gezinnen in een typische boerenomgeving van kleine boeren. Wat dat betreft, wordt ook verwacht dat de vraag naar voedsel tegen 2050 minstens zal verdubbelen.
Deze trends, in combinatie met de voedselimportrekening van het continent, geschat op maar liefst 30-50 miljard dollar, geven aan dat er een kans bestaat voor kleine boeren, die al 80% van het voedsel dat we eten produceren.
Op dit kruispunt is er duidelijk geen interactie tussen het perspectief van de donor, ondernemers en begunstigden. Overal waar wordt gezocht naar toewijzing van middelen, als gevolg van schaarste aan vaardigheden en institutionele instabiliteit, moeten betere outreach en communicatie worden uitgevoerd omwille van eigenaarschap en dus verantwoording in projectresultaten…
Uiteraard begint het geheel vanuit een dialoog… Laten we het gesprek beginnen!
