Wandelstokken werden van 1700 tot 1800 nog gezien als een modeartikel. Wel zien we de opkomst van het gebruik van de gadgetcane. Wandelstokken werden ook gebruikt als politieke uitspraken. Ook werd de rietetiquette algemeen aanvaard.
De zwaardstok, geïntroduceerd in de 17e eeuw, werd in de 18e eeuw nog door heren gebruikt. Het dragen van zwaarden was niet langer in de mode, maar wandelstokken waren dat wel. De combinatie van het zwaard en de wandelstok beantwoordde aan de behoefte van de heer aan bescherming en de conventies van de mode. Hoewel de 18e eeuw als “veiliger” werd beschouwd dan de 17e eeuw, vonden veel heren het toch nodig om dit modieuze wapen te dragen. In feite bereikte de populariteit van deze zwaardstokken een hoogtepunt rond het midden van de 18e eeuw, maar ze werden nog steeds gebruikt in de Victoriaanse tijd.
Na de adoptie van de zwaardstok, een soort gadgetstok, werden andere gadgetstokken populair, zoals wandelstokken uitgerust met telescopen en stappentellers. Bovendien droegen artsen in de 18e eeuw gadgetstokken en hoewel ze in de mode waren, waren ze ook functioneel en dienden ze als een onopvallende manier om medicijnen en gereedschap te vervoeren. Een arts die een dokterstas bij zich had, had meer kans om herkend en lastig gevallen te worden, omdat hij werd geïdentificeerd als een persoon die drugs bij zich had. Artsen gebruikten ook wandelstokken als een preventieve maatregel om ziekten op te lopen. De kop van de stok bevatte drankjes en poeders die ingeademd konden worden en waarvan werd aangenomen dat ze de dokter beschermden tegen ziektes. Als ze de ziekenkamers binnengingen, sloegen ze met de schachten op de grond om de verbindingen in de lucht te verspreiden. Bovendien kunnen deze wandelstokken ook flacons met drank bevatten die de arts zou gebruiken als een andere beschermende maatregel.
Oostenrijk en Hongarije kunnen zelf aanspraak maken op enkele gadgetstokken. Ze ontwikkelden een wandelstok die een fluit droeg. Ze kunnen ook de eer krijgen voor het ontwikkelen van een wandelstok die uit drie verstelbare delen bestond. In het onderste deel stond een ganzenveer met inkt en papier, in het tweede deel een meetlat en in het derde deel een telescoop.
Door het gebruik van wandelstokken ontstonden unieke praktijken. In Engeland moest men bijvoorbeeld een vergunning verkrijgen om een dergelijk werktuig te vervoeren. Hier is een voorbeeld van een dergelijke licentie:
U bent hierbij verplicht de drager van deze wandelstok toe te staan door de straten en buitenwijken van Londen te gaan en opnieuw te passeren, of elke andere plaats binnen een straal van tien mijl ervan, zonder verhindering of molestering; op voorwaarde dat hij er niet mee onder de arm loopt, ermee in de lucht zwaait of aan een knoop hangt; in dat geval wordt het verbeurd verklaard; en hierbij verklaar ik het verbeurd voor iedereen die denkt dat het veilig is om het van hem af te nemen.
Gesigneerd……………………………. (Lester, Oerke, & Westerman, 2004)
Ook in Engeland importeerde een groep jonge mensen Italiaanse mode en richtte rond 1772 de “Macaroni Club” op. Waarom “macaroni”? Macaroni was in die tijd een weinig bekend voedsel in Engeland en jonge mensen noemden alles wat in de mode was “macaroni”. In tegenstelling tot de naam was de Macaroni Club geen formele club; de naam kenmerkte eenvoudig degenen die een zeer hoog gekamd kapsel droegen met een kleine hoed die met de stok omhoog werd gebracht. Deze wandelstok was erg lang en versierd met brede zijden halsdoeken. Deze mode eindigde met de Franse Revolutie.
In andere delen van de wereld waren wandelstokken symbolen van het politieke klimaat. In Frankrijk bracht de revolutie in Frankrijk, afgezien van veranderingen in de lengte van de stokschacht (verlenging tijdens het bewind van Lodewijk XV en Lodewijk XIV, en opnieuw inkorten aan het einde van de 18e eeuw), een soort gelijkheid voor iedereen met betrekking tot de stok, niet langer alleen een werktuig voor de adel. Na 1789 dragen de bourgeois samen met de adel een wandelstok en groeten ze elkaar er zelfs mee. Ook tijdens deze periode wordt de wandelstok als politiek statement gebruikt door de “Incroyables”, of die van een bijzonder stijlvolle, “ongelooflijke” jurk. Ze droegen een gedraaide stok die over het algemeen als een lelijke stok werd beschouwd. Deze wandelstok werd wel eens “uitvoerende macht” genoemd. Sommige van de Incroyables, die bekend kwamen te staan als “Muscadins” vanwege hun zware musk-parfum, organiseerden zich in groepen en slopen door de straten, gebruikmakend van deze wandelstokken om revolutionaire Jacobijnen lastig te vallen.
Over het algemeen was er in de 18e eeuw veel vraag naar wandelstokken. Met wandelstokken die bijna universeel populair waren, werd er een universele stoketiquette waar gebruikers van wandelstokken zich aan hielden. Men droeg bijvoorbeeld nooit een wandelstok onder de arm, en een wandelstok werd nooit gedragen bij het bezoeken van belangrijke personen. Ook mocht men de stok niet gebruiken om in het stof te schrijven, tijdens het staan op de wandelstok te leunen of tijdens het lopen zijn wandelstok te slepen (Lester, Oerke, & Westerman, 2004).
In wezen bleven wandelstokken populair van 1700 tot 1800. Ze waren niet alleen een modeaccessoire, maar er was ook een terugkeer naar functionaliteit. Dat wil zeggen, wandelstokken werden niet alleen gebruikt om kleding te complimenteren, maar ook als gemaksgereedschap en politieke verklaringen. Ten slotte speelden wandelstokken zo’n relevante rol dat er een etiquette, of richtlijnen voor het gebruik ervan, werd ontwikkeld.
Bron
(2004). In KM Lester, BV Oerke, & H. Westerman, Kledingaccessoires: een geïllustreerde encyclopedie (pp. 388-401). New York: Dover-publicaties.
